شهيد مهدي نجفي

مهدي به امام غريبش اقتدا كرد و غريبانه رفت. از دريا آمد، به دريا پيوست و امواج ياد و خاطره اش را به رخسار تشنگان فيض حضرت او پاشاند. مهدي در اولين روز خرداد 1347 در مشهد الرضا و در خانواده اي پايبند، مذهب و معطر به عطر ولايت چشم به روي گلدسته هاي حرم مولايش حضرت امام رضا (ع) گشود. از سقا خانه محبت آن حرم آب زندگاني جاويد نوشيد و از كبوتران بهشتي اش نغمه سرايي و الفباي ارادت آموخت. او تحصيلات ابتدايي را در دبستان بهادر مشهد گذراند و تابستان ها را به كار يادگيري و تعمير برق اتومبيل مشغول شد. مهدي، زاده كار بود و چون همه فرزندان مصمم اين سرزمين مينوي فرزند تلاش خصال خويش. به همين سبب شانزده ساله بود كه ترك حرم و گلدسته يار و ديار كرد و به زاهدان عزيمت نمود تا در كنار برادر به كار خودرو اشتغال ورزد. 

هنوز سالي بيش از اقامتش در زاهدان نگذشته بود كه به سنت اهل تقوا ازدواج نود تا دينداري اش پايدار بماند و پاي جواني او به بيراه نلغزد كه ثمره اين ازدواج زود هنگام اما نيكو، دو فرزند پسر و يك دختر مي باشد. چند سال بعد، غم غربت، مهدي را از زاهدان به مشهد روانه كرد تا بار ديگر به امام همامش سلام گويد و در جوارش بياسايد.

در مشهد با روحيه اعتقادي كه داشت زمينه را براي كار فرهنگي مناسب ديد و به امر به معروف و نهي از منكر پرداخت اما گويي اراده خداوندي بر آن بود تا مهدي را در دياري ديگر به سوي خويش فراخواند. پس او را در راه انجام كاري به سوي زابل كشاند. او در بازگشت از زابل در شهادتگاه تاسوكي از دور چشم، به گلدسته هاي امامغريبش دوخت و در شامگاه خونين 25 اسفند شاهد شهادت را در آغوش گرفت.

پیام خادم سایبری: همسنگر گرامی نظرات سازنده خودرا برای مابیان فرمایید. برای تعجیل درفرج منجی عالم وشادی روح شهدای، دارالولایه سیستان صلوات

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام: